Roelof Ten Napel,
translated from the Dutch by Judith Wikinson
A photograph hangs above this desk,
deep-blue on linen, a detail
of folds in clothing. A beautiful mistake:
first they appear like folds in the linen,
only on closer inspection
does the image manifest.
An impression slowed down by threads,
like a leisurely thought.
Boven deze schrijftafel hangt een foto,
donkerblauw op linnen, een detail
van plooien in kleding. Een mooie vergissing:
eerst lijken het plooien in het linnen zelf,
pas dichtbij
valt de afbeelding op.
De indruk door draden vertraagd,
als een gedachte zonder haast.
Repeat the word home until you
stop hearing it, or only hear it like someone
who hasn’t heard it before.
Someone who doesn’t get in, perhaps.
Try to remember how you learnt the word,
what was said when you asked what it meant.
As if you can even recall that question.
Turn it round and imagine someone
asking: what is home? What do you need
for your answer, less than
everything? As if you know. As if for you
it hasn’t always been a given.
Herhaal het woord wonen tot je
het niet meer hoort, of hoogstens
hoe het klinkt voor wie het woord niet kent.
Wie er niet binnenkomt, misschien.
Probeer je te herinneren hoe je het leerde,
wat men zei toen je vroeg wat ze bedoelden.
Alsof je je die vraag nog voorstellen kan.
Keer het om, stel je iemand voor
die vraagt: wat is wonen? Wat heb je
voor je antwoord nodig, minder dan
alles? Alsof je het weet. Alsof het voor jou
niet altijd vanzelfsprekend is geweest.
The quartering shadow of an old window-frame
on the floor. And the dust here,
making you notice the angle at which the light
drops in, its slope.
Not many other slanting lines in the house,
so it looks broken. More beautiful
in its bareness, like a bleak faith.
Like a thing that is finer in darkness.
A quiet, melancholy face.
De vierendelende schaduw van een oud kozijn
op de grond. En dat stof hier,
waardoor je de hoek ziet waaronder het licht
naar binnen valt, de helling.
Verder weinig schuine lijnen in huis,
dus het oogt gebroken. Iets wat sober
mooier is, zoals een somber geloof.
Zoals wat mooier is wanneer het in het donker staat.
Een rustig, droevig gezicht.